Dag 46-85 Mammoth – San Diego (Slotblog)

Sinds mijn vorige blog heb ik ruim 3 weken met de familie rondgetrokken en is er veel gebeurd. Nadat ik mijn ouders ontmoette in het huisje in Mammoth en we daar twee nachten gebleven zijn hebben we twee nachten gekampeerd op een camping aan Sonora pass, een hoge bergpas van 3000 meter waar nog een hoop sneeuw lag. Vanuit hier hebben we wandelingen gemaakt langs mooie bergmeren. Het was wel wennen aan de hoogte (Zo hoog was ik met de fiets ook nog niet gegaan). Om toch nog het gevoel van een fietsvakantie te houden heb ik daarna nog drie dagen door de bergen gefietst. Ik werd afgezet bij lake Kaweah, een mooi, maar erg warm bergmeer. Vanaf hier vertrok ik de volgende ochtend om 5 uur de berg op. De tocht bestond uit twee klimmen van in totaal bijna 2000 meter met daartussen een afdaling. Vlak voor de eerste klim zag ik naast het fietspad iets groots in de boom klimmen, een katachtige. Waarvan ik dacht dat het een kleine poema was, bleek later een bobcat te zijn. Op een paar meter afstand zat hij in een boom in de aanvalshouding, klaar om zichzelf te verdedigen als ik dichterbij kwam. Na het maken van een foto leek het me verstandig om verder te fietsen. Het tweede deel van de tocht begon het heel warm te worden. Ik moest nog een enorm stuk klimmen bij 35 graden celsius, waarbij je zo veel zweet dat er nauwelijks tegenop te drinken is. Na 9 liter water besloot ik dat het bijna tijd werd om te liften. Op dat moment kwamen mijn ouders me met de auto tegemoet. Ze stonden bij de eerste camping en vonden het erg lang duren voor ik kwam, waar ik stiekem wel blij mee was. Ze namen me mee de berg op, waarna we een nacht samen kampeerden.

De volgende dag scheidden onze wegen weer en daalde ik de berg af naar een plek genaamd California hotsprings. Het klonk veelbelovend, maar viel tegen. De “hotspings” waren niks meer dan een zwembad die de warmte uit een ondergrondse bron haalde, en bovendien gesloten vanwege “extreme heat”. De dag erna daalde ik verder de vallei in naar Visalia, waar ik een motel had geboekt waar mijn ouders een dag later zouden komen en we Jolijn en Pieter zouden ontmoeten. Met hen zijn we vier dagen naar Seqouia national park geweest, waarna we via Las Vegas de Grand canyon en Bryce canyon bezochten. Tenslotte logeerden we 3 nachten in een appartement vlakbij een mooi gebied genaamd Cedar breaks. Hier scheidden na twee weken onze wegen weer. Het plan was dat Mijn ouders mij af zouden zetten bij Lake Isabella in de bergen, zodat ik vanaf daar in vier dagen door de vallei naar de westkust zou fietsen. Vervolgens zou het nog een ruime week fietsen zijn naar San Diego.

Lake Isabella was enorm heet en er was weinig te doen voor ons. Na een lange reisdag zetten we daarom onze tent op met de gedachte dat de volgende dag onze wegen zouden scheiden; ik zou op de fiets naar Bakersfield gaan, mijn ouders zouden hun eigen gang gaan en me bij de kust nog een dag komen opzoeken. Toen ik mijn fietsband leeg liet lopen om een oud gat te repareren kwamen we erachter dat mijn pomp niet meer in de auto lag en alle fietswinkels dicht waren. De volgende morgen vroeg met de fiets vertrekken zat er dus niet in. Hierom brachten mijn ouders me de volgende dag naar Bakersfield, waardoor ik met een fietsdag minder mijn oorspronkelijke plan kon voortzetten. Vanuit Bakersfield reed ik naar Taft, een dorpje 60 km ten westen van Bakersfield. Het eerste deel van de route was erg mooi, ging door een natuurgebied met veel vogels, vissen en amfibieën. Het tweede deel van de tocht werd het erg warm; zelfs met voldoende water raak je bij een temperatuur van over de 40 graden oververhit als je je inspant.

Voor de volgende overnachting had ik een warm shower host geregeld in Santa Margarita. Dit was echter een tocht van 130km over bergen, bij een temperatuur die overdag opliep tot 45 graden. Gezien mijn ervaring van de vorige dag leek het me verstandig om de warm shower host te bellen en te vragen om advies. Hij beloofde me volgende dag tegemoet komen te rijden als hij om 12 uur nog niks had gehoord. Dit deed hij dan ook. Ik was halverwege uitgeput en uitgedroogd langs de weg aan het wachten toen hij me oppikte. Hij nam me mee uit voor lunch en s ’avonds hebben we gebarbecued en wijn en bier gedronken, nadat hij me zijn landgoed en wapens (jaja, een echte Amerikaan) had laten zien. Hij bleek miljonair te zijn en eigenaar van een groot consultancy bureau (Friedmann consultancy). De volgende dag reed ik vanuit Santa Margarita door naar San Simeon, een plekje aan de kust waar ik mijn ouders en Jolijn en Pieter voor de laatste keer deze reis zou zien. De volgende dag had ik een rustdag die ik samen met hen besteedde. We reden rond en zagen zeeolifanten, zeeotters, walvissen en zeeleeuwen. Een erg Fijne afsluiting met de familie. De volgende dag scheidden onze wegen weer en reed ik verder.

Vanuit San Simeon reed ik in 5 dagen naar Santa Monica, wat onderdeel is van Los Angeles. Dit waren de laatste dagen kamperen, in een paar mooie stateparks. De kust werd hier al wel drukker, aangezien ik stedelijk gebied naderde. In Los Angeles/San Diego zijn er nauwelijks mogelijkheden om te kamperen. Wel ontmoette ik hier veel leuke mensen, onder andere een Zwitser en een Taiwanees met wie ik s ‘avonds op de camping bier heb gedronken en verhalen uitwisselde. De Taiwanees was onderweg vanuit Alaska naar Patagonië, een tocht van ca 23.000 km. De Zwitser had deze tocht een paar jaar geleden gedaan en had hier 1,5 jaar over gedaan. De volgende de dag reed ik door naar Santa Monica, een mooie stad. Ik zat in een fijn hostel pal aan het strand. De route ging hier over fietspaden dwars over uitgestrekte drukke stranden. Via Long Beach reed ik naar San Clemente, een stadje net ten zuiden van Los Angeles waar ik een warm shower had geregeld. Hele fijne mensen die me pizza en bier gaven en benieuwd waren naar mijn verhalen. Vanuit San Clemente reed ik via Carlsbad naar de Mexicaanse grens. De grens was erg druk en veel verkeer. Een muur stond er niet, zoals Trump beloofde. Wel stonden er enorme hekken over de hele lengte van de grens. Vanaf de grens reed ik de volgende dag een klein stukje terug naar het noorden, naar het hostel waar ik de laatste twee nachten verblijf. In totaal heb ik in drie maanden tijd netto 3700 km gefietst, 37 km geklommen en ongeveer 30 lekke banden gehad.

Een hoop informatie, wat slechts een globaal beeld geeft van de periode met de familie en de laatste paar weken op mezelf. Hoe was het? Dat is de vraag die ik veel te horen ga krijgen als ik straks thuis kom, waarop een “goed” of “leuk” of “Fijn, mooie ervaring” natuurlijk niet volstaan. Toch moet je het zelf meemaken om te weten hoe het is. Op de vraag wat deze trip mij heeft opgeleverd zal ik wel kort een antwoord proberen te geven. Naast alle avonturen en mooie ervaringen die ik heb meegemaakt heeft deze trip me ook zelfvertrouwen gegeven en dichter bij mezelf gebracht. Als je in je eentje in dergelijke omstandigheden verkeert moe je assertief zijn; je kan niet even in je tentje blijven liggen en een dag niks doen, dan heb je de volgende dag geen eten en geen overnachtingsplek. Drie maanden lang alles zelf moeten regelen, mensen moeten aanspreken en hard moeten werken voor de basisbehoeftes zorgt ervoor dat je actief wordt en meer energie krijgt. Dit is iets wat ik iedereen toewens en hopelijk ook blijvend in mijn eigen dagelijks leven weet te integreren. Ik ben ervan overtuigd dat (bijna) iedereen een dergelijke trip kan doen, zolang je het maar op je eigen manier en je eigen tempo doet. Ik hoop hiermee mensen geïnspireerd te hebben om soortgelijke avonturen gewoon te doen en het niet alleen bij dromen te houden.