Dag 20 – 35: Bandon – San Francisco
Door: Joerip
Blijf op de hoogte en volg Joeri
26 Juni 2017 | Verenigde Staten, Vallejo
Inmiddels ben ik 5 weken onderweg en heb ik ongeveer 2000 km afgelegd. Ik ben nu in San Francisco en sta op het punt om de kust achter me te laten en te verruilen voor de bergen van de Sierra Nevada.
Na het verlaten van Bandon zondag vertrok ik samen met MacKenzie naar humbug mountain, een berg aan de kust van Oregon. Het leek me leuk om een dagje wat anders te doen dan fietsen, dus besloot ik twee dagen te blijven om de berg (te voet) te kunnen beklimmen. MacKenzie fietste maandag verder, dus scheidden onze wegen. Het beklimmen van de berg was een mooie tocht met mooie oude bomen in een nat klimaat. Helaas was het zo dichtbegroeid dat er geen mooie uitzichtpunten waren naar de zee. Dinsdag zette ik mijn tocht voort naar Harris Beach, een statepark langs de Oregon kust. Een mooie tocht met veel uitzicht op zee. Onderweg kreeg ik twee keer een lekke band, eerst voor toen achter. Vervelend, maar na 1200 km zonder lekke banden (of ander onderhoud aan mijn fiets) toch niet slecht.
Vanaf Harris Beach zette ik Woensdag mijn tocht voort naar Redwood national park. Nog voor ik op de camping was kwam ik langs de weg oog in oog met een coyote, zo’n 10 meter van me vandaan. Hij was banger voor mij dan andersom en dook snel de bosjes in. Ik besloot ook hier twee nachten te blijven, zodat ik donderdag een mooie wandeltocht door de Redwoods kon maken. De bomen waren gigantisch; tot 120 meter hoog en 2000 jaar oud. In de bijna 3 uur die de tocht duurde ben ik geen mens tegengekomen. Een bijzondere ervaring, zo midden in een oerbos in je eentje. Natuur bestaat nog, realiseerde ik me. De tocht eindigde met kilometers over een verlaten strand, naar een camping waar mijn fiets geparkeerd stond. Op de camping waar ik logeerde liepen rendieren rond, op zo’n 5 meter afstand van het voetpad, totaal niet bang. Overal stonden waarschuwingsborden voor beren en mountain lions (Poema’s). Redwoods is duidelijk een oerbos met veel wilde dieren en weinig menselijke invloeden.
Vanuit Redwoods national park vervolgde mijn tocht zich naar Eureka, waar ik onderweg de grens met Californië overging en Oregon achter me liet. Eureka was een leuk stadje waar ze alles hebben wat ik nodig had. Ik sliep weer in een motel, wat wel fijn is na een week kamperen. Ook kon ik weer voedsel inslaan voor een paar dagen en heb ik een vishengel gekocht, om forellen te kunnen vangen.
Met nieuwe energie vertrok ik uit Eureka. Ik koos ervoor om de “lost coast alternate” te nemen, een omweg van een dag extra, over twee hoge heuvels ( ca. 1000 meter klimmen). De tweedaagse omweg was zwaar, maar zeer de moeite waard. Na een lange klim op de eerste dag daalde ik af richting the lost coast, een compleet verlaten en prachtig stukje weg. Het wegdek was in zeer slechte conditie dus ik was blij met mijn omgebouwde mountainbike. De camping lag pal aan het strand en was verlaten. Geen douche, maar een sprong in de rivier voldeed ook. Zonsondergang kijken vanuit een tentje aan een verlaten strand heeft iets rustgevends. De volgende dag moest ik een berg over om in Humboldt redwoods park te komen, een ander deel van het redwood bos, waar de bomen zelfs nog hoger zijn dan in het nationale park. Hier staan de hoogste en oudste bomen ter wereld, hoewel het nou niet precies te zeggen was om welke boom het gaat.
De zes dagen na Humboldt redwoods ben ik via zes verschillende stateparks naar San Francisco gereden. De kust van California is waanzinnig mooi, maar ook verlaten. Er zijn wel dorpjes, maar die hebben vaak maar een paar honderd inwoners en nauwelijks voorzieningen. Via Richardson grove statepark, russian Bulch en Manchester Beach fietste ik naar Salt Point statepark, een compleet verlaten statepark waar wederom geen douche was en ik op een hoge rots klom met een boek, wachtende op een prachtige zonsondergang in de zee. Vanuit daar trok ik verder naar Bodega Dunes, een camping midden in de duinen, om vervolgens het laatste statepark voor San Francisco te bezoeken, Mount tamalpais, welke slechts 15 km van de golden gate bridge lag. Dit was een flinke klim van 500 meter, na een fietstocht van 90 km, maar met mooi uitzicht. De camping had wederom weinig voorzieningen (geen douche). Vanuit daar hoefde ik slechts de berg af te rollen voor ik bij de golden gate bridge uitkwam.
Het was niet zozeer de golden gate bridge zelf die de ervaring bijzonder maakte, maar de gedachte dat ik helemaal vanaf Vancouver op de fiets San Francisco heb weten te bereiken. Ook laat ik nu de Westkust achter me, welke ik slechts weer te zien krijg in San Diego, mijn eindbestemming. Een nieuw hoofdstuk van mijn reis begint hier, de Sierra Nevada. Dit gebied is veel meer verlaten en minder populair onder fietsers (vanwege de hitte en hoogteverschillen), maar naar horen zeggen ontzettend mooi. De kans dat ik hier andere fietsers tegenkom die hetzelfde doen is zeer klein. Ik zal echter niet lang alleen zijn, want mijn ouders komen over een ruime week, gevolgd door Jolijn en Pieter een week later. Een bijzonder (en natuurlijk fijn) idee dat ik na ruim zes weken “alleen” zijn weer vertrouwde mensen om me heen heb.
Na vijf weken fietsen merk ik wat zo’n tocht met je doet; Ik heb mentaal en fysiek veel meer energie en leef volgens een ritme wat erg veel rust geeft. Hoewel ik ontzettend veel eet ben ik toch behoorlijk afgevallen, al heb ik nog geen weegschaal gevonden om dat te bevestigen. Ik ben blij dat ik goed in vorm ben, want komende periode heb ik een aantal fysieke uitdagingen die ik eerder op mijn tocht niet in deze mate heb ervaren; diefstal, criminaliteit, gevaarlijk verkeer, enorme hoogteverschillen en extreme temperaturen (meer dan 45 graden in het dal, meters sneeuw in de bergen). Hierom blijf ik niet te lang in het stedelijk gebied en zal ik wanneer het erg warm is bij zonsopgang op de fiets moeten stappen en niet meer moeten rijden na 12 uur S’middags. Ik ga de kust ongetwijfeld missen, maar heb zin in wat komen gaat!
Na het verlaten van Bandon zondag vertrok ik samen met MacKenzie naar humbug mountain, een berg aan de kust van Oregon. Het leek me leuk om een dagje wat anders te doen dan fietsen, dus besloot ik twee dagen te blijven om de berg (te voet) te kunnen beklimmen. MacKenzie fietste maandag verder, dus scheidden onze wegen. Het beklimmen van de berg was een mooie tocht met mooie oude bomen in een nat klimaat. Helaas was het zo dichtbegroeid dat er geen mooie uitzichtpunten waren naar de zee. Dinsdag zette ik mijn tocht voort naar Harris Beach, een statepark langs de Oregon kust. Een mooie tocht met veel uitzicht op zee. Onderweg kreeg ik twee keer een lekke band, eerst voor toen achter. Vervelend, maar na 1200 km zonder lekke banden (of ander onderhoud aan mijn fiets) toch niet slecht.
Vanaf Harris Beach zette ik Woensdag mijn tocht voort naar Redwood national park. Nog voor ik op de camping was kwam ik langs de weg oog in oog met een coyote, zo’n 10 meter van me vandaan. Hij was banger voor mij dan andersom en dook snel de bosjes in. Ik besloot ook hier twee nachten te blijven, zodat ik donderdag een mooie wandeltocht door de Redwoods kon maken. De bomen waren gigantisch; tot 120 meter hoog en 2000 jaar oud. In de bijna 3 uur die de tocht duurde ben ik geen mens tegengekomen. Een bijzondere ervaring, zo midden in een oerbos in je eentje. Natuur bestaat nog, realiseerde ik me. De tocht eindigde met kilometers over een verlaten strand, naar een camping waar mijn fiets geparkeerd stond. Op de camping waar ik logeerde liepen rendieren rond, op zo’n 5 meter afstand van het voetpad, totaal niet bang. Overal stonden waarschuwingsborden voor beren en mountain lions (Poema’s). Redwoods is duidelijk een oerbos met veel wilde dieren en weinig menselijke invloeden.
Vanuit Redwoods national park vervolgde mijn tocht zich naar Eureka, waar ik onderweg de grens met Californië overging en Oregon achter me liet. Eureka was een leuk stadje waar ze alles hebben wat ik nodig had. Ik sliep weer in een motel, wat wel fijn is na een week kamperen. Ook kon ik weer voedsel inslaan voor een paar dagen en heb ik een vishengel gekocht, om forellen te kunnen vangen.
Met nieuwe energie vertrok ik uit Eureka. Ik koos ervoor om de “lost coast alternate” te nemen, een omweg van een dag extra, over twee hoge heuvels ( ca. 1000 meter klimmen). De tweedaagse omweg was zwaar, maar zeer de moeite waard. Na een lange klim op de eerste dag daalde ik af richting the lost coast, een compleet verlaten en prachtig stukje weg. Het wegdek was in zeer slechte conditie dus ik was blij met mijn omgebouwde mountainbike. De camping lag pal aan het strand en was verlaten. Geen douche, maar een sprong in de rivier voldeed ook. Zonsondergang kijken vanuit een tentje aan een verlaten strand heeft iets rustgevends. De volgende dag moest ik een berg over om in Humboldt redwoods park te komen, een ander deel van het redwood bos, waar de bomen zelfs nog hoger zijn dan in het nationale park. Hier staan de hoogste en oudste bomen ter wereld, hoewel het nou niet precies te zeggen was om welke boom het gaat.
De zes dagen na Humboldt redwoods ben ik via zes verschillende stateparks naar San Francisco gereden. De kust van California is waanzinnig mooi, maar ook verlaten. Er zijn wel dorpjes, maar die hebben vaak maar een paar honderd inwoners en nauwelijks voorzieningen. Via Richardson grove statepark, russian Bulch en Manchester Beach fietste ik naar Salt Point statepark, een compleet verlaten statepark waar wederom geen douche was en ik op een hoge rots klom met een boek, wachtende op een prachtige zonsondergang in de zee. Vanuit daar trok ik verder naar Bodega Dunes, een camping midden in de duinen, om vervolgens het laatste statepark voor San Francisco te bezoeken, Mount tamalpais, welke slechts 15 km van de golden gate bridge lag. Dit was een flinke klim van 500 meter, na een fietstocht van 90 km, maar met mooi uitzicht. De camping had wederom weinig voorzieningen (geen douche). Vanuit daar hoefde ik slechts de berg af te rollen voor ik bij de golden gate bridge uitkwam.
Het was niet zozeer de golden gate bridge zelf die de ervaring bijzonder maakte, maar de gedachte dat ik helemaal vanaf Vancouver op de fiets San Francisco heb weten te bereiken. Ook laat ik nu de Westkust achter me, welke ik slechts weer te zien krijg in San Diego, mijn eindbestemming. Een nieuw hoofdstuk van mijn reis begint hier, de Sierra Nevada. Dit gebied is veel meer verlaten en minder populair onder fietsers (vanwege de hitte en hoogteverschillen), maar naar horen zeggen ontzettend mooi. De kans dat ik hier andere fietsers tegenkom die hetzelfde doen is zeer klein. Ik zal echter niet lang alleen zijn, want mijn ouders komen over een ruime week, gevolgd door Jolijn en Pieter een week later. Een bijzonder (en natuurlijk fijn) idee dat ik na ruim zes weken “alleen” zijn weer vertrouwde mensen om me heen heb.
Na vijf weken fietsen merk ik wat zo’n tocht met je doet; Ik heb mentaal en fysiek veel meer energie en leef volgens een ritme wat erg veel rust geeft. Hoewel ik ontzettend veel eet ben ik toch behoorlijk afgevallen, al heb ik nog geen weegschaal gevonden om dat te bevestigen. Ik ben blij dat ik goed in vorm ben, want komende periode heb ik een aantal fysieke uitdagingen die ik eerder op mijn tocht niet in deze mate heb ervaren; diefstal, criminaliteit, gevaarlijk verkeer, enorme hoogteverschillen en extreme temperaturen (meer dan 45 graden in het dal, meters sneeuw in de bergen). Hierom blijf ik niet te lang in het stedelijk gebied en zal ik wanneer het erg warm is bij zonsopgang op de fiets moeten stappen en niet meer moeten rijden na 12 uur S’middags. Ik ga de kust ongetwijfeld missen, maar heb zin in wat komen gaat!
-
27 Juni 2017 - 06:30
Jolijn:
Joet ik ben zo trots op je. Je hebt echt een heel eind in je eentje afgelegd. Helemaal van Canada naar SF. Dat is echt een overwinning en prestatie. Ik vond het zo leuk met je te skypen en te zien hoe goed deze tocht je doet. Ik ben echt megaaa trots op jou! Fijn dat je je zo fit voelt. Succes met je eerste hoge bergen straks. De Sierra Nevada wacht op je! En ik heb heel veel zin je daar ergens in de bergen weer te zien! -
27 Juni 2017 - 06:58
Koos:
Nou nou Joeri, wat een verhaal tot nu toe! Je hebt heel wat uitdagingen overwonnen en je zegt meer energie te hebben. Nou dat verbaasd me niet na zoveel weken van dagelijkse inspanningen en vast ook spannende dingen. Wat fantastisch dat het je zo goed gaat en wat goed om te lezen dat het thuisfront zo meeleeft. Wordt een mooi weerzien met de familie! Geniet nog van het resterende deel van je reis en ik kan haast niet wachten op het volgende verslag. Groetjes uit wijnandsrade. -
27 Juni 2017 - 07:59
Carla:
Ha Joet, Wat een enorme reis, in heel veel opzichten. Een prachtige natuur en een dagelijks ritme met fysieke inspanningen waardoor je mentale rust vindt en dicht bij jezelf komt. Houdt dit vast! Ik kijk er enorm naar uit om volgende week jouw kant op te gaan en je ergens in die mooie natuur tegen te komen! je bent een kanjer!
-
27 Juni 2017 - 11:07
Ernestine:
wauw, klink allemaal fantastisch, zowel qua landschap als ervaring. Zelfs een beetje jaloersmakend! Fijn dat je zo fit bent, dan kan je vast de volgende uitdagingen ook aan. Je krijgt vast een extra zware fiets met al het water dat je mee moet nemen! En een flinke voorraad zonnebrand! Succes daar tussen die uiterste van de elementen: zon, sneeuw, hoge bergen en ....negatieve menselijke invloeden... Zet 'm op! -
28 Juni 2017 - 21:34
Oom Piet:
Joeri, jouw reis is een grote fantastische ervaring waar ik graag bij had willen zijn. Ga zo door en geniet er van. -
03 Juli 2017 - 00:36
Ben:
Jouri, we hebben ieder verslag van je gelezen en zijn onder de indruk zowel van je prestaties, maar ook van je spannende verteltrand. Over een paar dagen krijg je de familie op bezoek. Zal ook wel een mooi moment zijn na al die reiservaringen. We blijven je volgen. Veel plezier nog met de rest van je tocht. -
03 Juli 2017 - 10:11
Frieda:
Nou Joeri wat een stoere daad geweldig! En dan nog maar twee lekke banden! Hoe krijg je dat voor elkaar? En geen valpartijen?
Wat schrijf je prachtig!
En ik krijg jouw verbazing over de natuur erg mee.
Wat is de wereld toch groot en wat zitten we hier in Nederland toch op een kluitje......alhoewel hier natuurlijk ook wel stukken natuur die rust uitstralen zijn te vinden.
Oostvaardersplassen,Waddeneilanden buiten de zomermaanden dan, zeeland ,kop van noord Holland maar toch is het al heel gauw onder het regime van natuurbeheer en natuurbehoud. Jij maakt kennis met OER! Dat is in Nederland denk ik niet te vinden.
Fijn dat je even weer met je familie kan ouwe deuren en dat zal best leuk worden.
Het lijkt mij wel lang tot 14 augustus. Ik heb zelf de ervaring dat als je lang weggaat dat je onderweg eigenlijk opnieuw kiest: ik ben op vakantie en wat nu? Steeds een ander level of zoiets kan niet precies zeggen wat ik bedoel maar ik benader het maar zo.
Alsof je opnieuw weer vertrekt.
Misschien herken je het niet ,maakt niet uit.
Groetjes en heb het heel goed met de zonsop en ondergangen. Je geniet en dat is prachtig.
Frieda. -
03 Juli 2017 - 22:06
Erik Teeuw:
Joeri, te gek! Ik neem mijn petje opnieuw diep voor je af en denk stiekem: wat een onvergetelijke belevenis schenk jij jezelf met deze trip. Je zult er decreet van je leven aan blijven terugdenken, dat weet ik zeker. Ik denk zelfs dat je er een stuk persoonlijke groei mee zult hebben gecreeerd die je tot een completer mens, een completere Joeri maakt. Bewondering voor je, jongen! Ga door, zig het in je op en geniet!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
